Region Bjelasice, Komova i Prokletija pripada sjevernom regionu Crne Gore. Sjeverni region je najrasprostranjeniji i čini 52,8% ukupne teritorije Crne Gore, naseljava ga 31,4% ukupnog stanovništva Crne Gore sa niskim nivoom gustine naseljenosti. Takođe, ovaj region karakteriše značajno viša stopa nezaposlenosti u odnosu na ostale regione, kao i izražen trend depopulizacije i snažne migracije stanovništva ka druga dva regiona, ali i ka drugim zemljama Jugoistočne Evrope i EU. To je istovremeno dovelo da ovaj region ima negativnu stopu rasta stanovništva.
Region raspolaže sa najvećim dijelom ukupno raspoloživog hidropotencijala, cjelokupnim rezervama uglja, oko 67% obradivih površina, 71% drvne mase, blizu 70% stočnog fonda, skoro cjelokupne rezerve olova i cinka, kao i resursima za razvoj zimskog i eko-turizma i proizvodnji eko hrane i hrane sa zaštićenim geografskim porijeklom. I pored svih navedenih raspoloživih resursa, ovaj region predstavlja nedovoljno razvijen dio Crne Gore sa nivom razvijenosti od oko 50% nacionalnog prosjeka. Iako postoje atraktivni i neiskorišćeni resursi i potencijali, u periodu od 2006. do 2011. godine svega oko 7% ukupnih stranih direktnih investicija se prosječno godišnje realizovalo u ovom regionu. Dosadašnji razvoj je bio zasnovan na proizvodnji električne energije, poljoprivredi, turizmu i drvopreradi.
Osnovni strateški pravci razvoja regiona Bjelasice, Komova i Prokletija, kako su to definisale lokalne ali i nacionalne razvojne strategije, predstavljaju poljoprivreda i turizam.
Kada je riječ o turizmu, resursi regiona su takvi da je potencijal za razvoj različitih vrsta proizvoda u oblasti aktivnog odmora ogroman. U sektorima pješačenja, planinskog biciklizma, mušičarenja, rafting i kajakinga već su napravljeni pomaci u poslednjih nekoliko godina, ali je neophodno i dalje unapređivati postojeću i praviti novu ponudu kada je aktivni odmor u pitanju.
Poljoprivredna proizvodnja u sjevernom regionu je uglavnom individualnog karaktera. Seoska domaćinstva se tradicionalno bave uzgojem stoke ali su rijetke farme koje imaju veći broj grla. Takođe, biljna proizvodnja uglavnom zadovoljava samo potrebe pojedinačnih domaćinstava. Decenijama ovi vidovi proizvodnje nisu bili tržišno orjentisani, osim u smislu pijačne prodaje. Razvojem prehrambene industrije, prvenstveno mesne industrije i industrije prerade mlijeka, u skorije vrijeme podstaknut je i razvoj stočarskih farmi u regionu.
Značajni su resursi za proizvodnju meda, ljekobilja, šumskih plodova i pečurki, koji nijesu u dovoljnoj mjeri valorizovani.
